Πέμπτη 21 Απριλίου 2016

Ανακοίνωση της Αγων. Πρωτοβουλίας Πειραιώς (πρ. Αγροτικής) για ΓΣ ΣΕΤΑΠ 16/4

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΕΚΛΟΓΟΑΠΟΛΟΓΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΕΤΑΠ 

ΣΑΒΒΑΤΟ, 16 ΑΠΡΙΛΗ 10:00 π.μ.



Να μοιραστούμε μια νέα ελπίδα της ανατροπής

και όχι την ήττα του συμβιβασμού και της υποταγής

Στην εποχή του μνημονίου 
Μετά από 6 χρόνια μνημόνια, βιώνουμε τη δραματική επιδείνωση των όρων ζωής της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Σύμφωνα με τη φετινή έκθεση του ινστιτούτου εργασίας της ΓΣΕΕ (ΙΝΕ – ΓΣΕΕ) το ποσοστό της πραγματικής ανεργίας βρίσκεται στο 27,5%, ενώ το 48% των νοικοκυριών της χώρας ζούνε κάτω από το όριο φτώχειας του 2008. Οι μισθωτοί έχουνε χάσει το 25% της αγοραστικής τους δύναμης, 1 στους 2 εργαζόμενους αμείβεται με κάτω από 800 ευρώ, ενώ 2 στους 3 με κάτω από 1000 ευρώ.
Οι τραπεζοϋπάλληλοι είχανε το δικό τους μερτικό στις απώλειες, με μειώσεις μισθών, άτυπη επιμήκυνση των ωραρίων και επιδείνωση των όρων εργασίας. Όσοι προέρχονται από την ΑΤΕ, απώλεσαν πάνω από το 1/3 του μισθού τους και κατέληξαν με ατομικές συμβάσεις, μισθούς παγωμένους επ’ άπειρον και με αστερίσκους που προειδοποιούν: «οικειοθελής παροχή ελευθέρως ανακλητή».
 «Τέλειωσαν τα άσχημα, έρχονται τα χειρότερα!»
 Σήμερα βρισκόμαστε στην τελική ευθεία της συμφωνίας της κυβέρνησης με τους «θεσμούς» στην προσπάθεια επιβολής νέων σκληρών μέτρων. Βιώνουμε μια ακόμα «διαπραγμάτευση» για την υλοποίηση του 3ου μνημονίου.
Το ασφαλιστικό, το φορολογικό, τα «κόκκινα (και όχι μόνο) δάνεια», οι ιδιωτικοποιήσεις  είναι αυτά που φαίνεται ότι έχουν ήδη προσυμφωνηθεί και είναι εφιαλτικά. Και όλα αυτά στον απόηχο της επαίσχυντης συμφωνίας ΕΕ – Τουρκίας για τους πρόσφυγες και μετανάστες που συνυπέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ αφού είχε αποδεχθεί την παρουσία του ΝΑΤΟ και της FRONTEX στο Αιγαίο. Μιας συμφωνίας - μνημόνιο που μαζί με τους χιλιάδες πρόσφυγες που πνίγονται στα νερά του Αιγαίου, βουλιάζουν στις λάσπες της Ειδομένης και στοιβάζονται στα κατ’ ευφημισμό «κέντρα φιλοξενίας», κηδεύει με κάθε επισημότητα και τα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα των προσφύγων και των μεταναστών.
 Σήμερα δύο μήνες μετά την πετυχημένη απεργία στις 4 Φλεβάρη η ΓΣΕΕ «κατέβασε ρολά». Η πρόσφατη ομόφωνη απόφαση για 48ωρη απεργία εάν και εφόσον το νομοσχέδιο έρθει στην Βουλή, δίνει πολύτιμο χρόνο στην κυβέρνηση να αντεπιτεθεί. Αποτελεί ένα ακόμα στιγμιότυπο ανοιχτής υπονόμευσης των εργατικών αγώνων. H τακτική των συμβολικών κινήσεων και διαμαρτυριών καλλιεργεί την ηττοπάθεια και την παραίτηση, αντιμετωπίζει την εργατική τάξη ως θεατή των πολιτικών εξελίξεων και των κοινοβουλευτικών διαδικασιών αποπροσανατολισμού.
Δεν πρόκειται απλώς για ντουφεκιές στον αέρα, αλλά για συνειδητή βαλβίδα εκτόνωσης της εργατικής και λαϊκής πάλης, αν δεν υιοθετηθεί ένας δυναμικός σχεδιασμός οργάνωσης των εργαζομένων και αποφασιστικών κινητοποιήσεων στην προοπτική αποτροπής της κατάθεσης του νομοσχεδίου.
 Τα μνημόνια υπάρχουν στην καθημερινότητά μας
 Τέσσερα χρόνια στην Πειραιώς και τρία από τις τελευταίες εκλογές του ΣΕΤΑΠ τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά.
 Η ασφυκτική κατάσταση στα καταστήματα και στις κεντρικές διευθύνσεις, συμπληρώνει τη γενικότερη επίθεση στα εργατικά δικαιώματα με τις μειώσεις μισθών, τη φοροεπιδρομή, τη μείωση του εισοδήματός μας, την κατεδάφιση του ασφαλιστικού συστήματος.
 Η συνεχής παραβίαση του ωραρίου (με προσπάθεια κατοχύρωσης του αυθαίρετου  9:00 – τουλάχιστον 5:00,  στις κεντρικές διευθύνσεις) , οι απλήρωτες υπερωρίες, η πίεση για τους εξωπραγματικούς στόχους, η τρομοκρατία διευθυντών – προϊσταμένων –περιφερειακών, οι αναγκαστικές μετακινήσεις – αποσπάσεις (ακόμα και σε διοικητικές θέσεις εταιρειών του ομίλου, τα ατελείωτα σεμινάρια για τις πωλήσεις, η καταπάτηση των δικαιωμάτων των συναδελφισσών – μητέρων, η φίμωση της συνδικαλιστικής δράσης, η 3η εθελούσια - απόλυση  …… είναι το μνημόνιο που βιώνουμε στην Πειραιώς.
Το 2016 θα είναι μια ιδιαίτερα κρίσιμη και δυσκολότερη χρονιά για όσους παραμείνουμε στην τράπεζα. Είναι χαρακτηριστική η θέση της διοίκησης ότι μετά την ανακεφαλαιοποίηση και το πλάνο αναδιάρθρωσης, οι στόχοι, και ο έλεγχος υλοποίησής τους πλέον τίθενται και παρακολουθούνται από τους «επενδυτές».
Κυρίαρχο πλέον στόχο αποτελεί η διαχείριση των μη εξυπηρετούμενων δανείων και μάλιστα με επικίνδυνες λογικές αντιμετώπισης της πλειοψηφίας των εργαζόμενων - επαγγελματιών δανειοληπτών που συνοψίζεται στο «ή θα πληρώσουν αυτοί ή εσείς θα χάσετε τη δουλειά σας».
Εξίσου σημαντικός είναι  ο στόχος μείωσης των λειτουργικών δαπανών. Σε αυτή την κατεύθυνση κλείνουν καταστήματα. Στο πρόγραμμα εθελουσίας  «πριμοδοτούνται» οι συνάδελφοι που δουλεύουν στην περιφέρεια και μάλιστα με επιπλέον ποσοστό όσοι δουλεύουν σε καταστήματα που κλείνουν.
Επίσης η ΕΣΣΕ (μετά από παράταση για να ολοκληρωθεί η υπογραφή της κλαδικής) λήγει στις 30-06-2016 και κατά τη γνώμη μας θα κινηθεί σε αντιδραστικές κατευθύνσεις για μισθούς – σχέσεις εργασίας, (τα πρώτα δείγματα έρχονται από τη διαπραγμάτευση για ΕΣΣΕ στην τράπεζα Αττικής).       
Τι αποτέλεσμα λοιπόν είχε στην καθημερινότητά μας
η αλλαγή των συσχετισμών στο ΣΕΤΑΠ στις τελευταίες εκλογές;
Είναι γεγονός ότι υπήρξε όλο αυτό το διάστημα στο προεδρείο και στην πλειοψηφία του  ΔΣ μια αντίληψη στήριξης κάθε σπίθας αντίστασης, μια αντίληψη μακριά από παρασκηνιακές διαβουλεύσεις με τη διοίκηση και αντιπαράθεσης για όλα τα εργασιακά ζητήματα, μια αντίληψη μείωσης  των υπερβολικών οικονομικών δαπανών  για τους αποσπασμένους και τους εκλεγμένους.
Το κυριότερο όμως ήταν ότι δεν κινήθηκαν και δεν είχαν σαν κατεύθυνση τη δημιουργία προϋποθέσεων ώστε να υπάρξει  αγώνας και κινητοποίηση των εργαζομένων για οποιαδήποτε διεκδίκηση.
Και αυτό κατά τη γνώμη μας οφείλεται στο γεγονός ότι ούτε η Συσπείρωση ούτε η ΕΣΑΚ έχουν γραμμή έμπρακτης σύγκρουσης και ανατροπής της πολιτικής κυβέρνησης – κεφαλαίου – ΕΕ. Ακολούθησαν το «αγωνιστικό» πρόγραμμα της ΓΣΕΕ και ΟΤΟΕ, χωρίς να βάζουν τη λογική κλιμάκωσης των αγώνων γιατί θεωρούν είτε ότι πρέπει να κινηθούμε σε «ρεαλιστικά» πλαίσια, είτε ότι δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις νίκης οπότε αρκεί μια διαμαρτυρία και συσπείρωση δυνάμεων.
Συσπείρωση και ΕΣΑΚ ακολούθησαν την πεπατημένη για τις ΓΣ – εκδρομές ψηφίζοντας μάλιστα επιπλέον μέρες διανυκτέρευσης.
Ιδιαίτερα η Συσπείρωση δεν κατάφερε και αυτό φάνηκε και στο συνέδριο της ΟΤΟΕ να πάρει σαφή θέση απέναντι στον κυβερνητικό συνδικαλισμό, συμπορεύτηκε με δυνάμεις που στις άλλες τράπεζες στηρίζουν ανοικτά την κυβέρνηση, δεν κατέβασαν πλαίσιο διεκδικήσεων και θέσεων και αποχώρησαν.
ΔΗΣΥΕ και ΔΑΚΕ όλο το προηγούμενο διάστημα κινήθηκαν ακολουθώντας την πεπατημένη των περασμένων θητειών τους. Σε κάθε διαδικασία κατηγορούσαν το προεδρείο για ανυπαρξία και αντιδημοκρατικές διαδικασίες. Με περίσσια υποκρισία (αφού στήριξαν το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα σε ΓΣΕΕ ΟΤΟΕ και είναι υπέρ της παραμονής στην ΕΕ) καταγγέλλουν την κυβέρνηση για την εφαρμογή του μνημονίου λες και δεν ήταν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και το ΠΟΤΑΜΙ που μαζί το ψήφισαν.
Στην ΟΤΟΕ συμπορεύονται  με τις δυνάμεις του εργοδοτικού συνδικαλισμού η ΔΗΣΥΕ με την πλειοψηφία του εργοδοτικού σωματείου ΣΕΤΠ. Η ΔΑΚΕ με τους εργοδοτικούς του Γκιάτη. Ψήφισαν την κλαδική σύμβαση, η οποία δεν καλύπτει ούτε στο ελάχιστο τις ανάγκες των εργαζόμενων, ενώ δεν διασφαλίζει τα εργασιακά μας δικαιώματα. Είναι μάλιστα προκλητικό να πανηγυρίζουν, τη στιγμή που δεν επιτεύχθηκε  ούτε η σταδιακή ανάκτηση των μισθολογικών απωλειών των τελευταίων χρόνων, ούτε η προστασία της απασχόλησης που η ίδια η ΟΤΟΕ ζητούσε. Ουσιαστικά αποδέχθηκαν όλο το μνημονιακό πλαίσιο των τελευταίων χρόνων για μείωση μισθών και ελευθερία απολύσεων.
Δημαγωγούσαν επανειλημμένα για μετατάξεις στο δημόσιο, προσφυγές σε ευρωπαικά δικαστήρια. Έχουν δώσει όλες τους τις δυνάμεις για να «μοιράσουν»  (δίνοντας τα μεγαλύτερα ποσά σε συνταξιούχους που ήδη έχουν πάρει επικουρική και μάλιστα από ένα ταμείο στο οποίο δεν έχουν συνεισφέρει, και σε υψηλά αμειβόμενα στελέχη), ότι μπορούν από την περιουσία του ΕΛΕΜ. Δεν τους απασχολεί αν θα περάσει το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο αρκεί να μην περιλαμβάνει τα αποθεματικά του ΕΛΕΜ.  Με απλά λόγια προτάσσουν τα ατομικά έναντι των συλλογικών συμφερόντων των εργαζομένων. Χαρακτηριστική η πρόταση της ΔΑΚΕ να μπλοκάρουν την κρατική ενίσχυση στην ΕΒΖ και τις πληρωμές στους τευτλοπαραγωγούς από ΑΤΕ υπό εκκαθάριση.
Τι έφταιξε λοιπόν, τι φταίει που δεν μπορέσαμε το προηγούμενο διάστημα να αναδείξουμε γεγονότα – μάχες των εργαζομένων στην Πειραιώς;
 Σημαντικό ρόλο παίζει κατά τη γνώμη μας η πολυδιάσπαση των εργαζομένων, το κυριότερο όμως είναι η κατεύθυνση και ο ρόλος του κάθε σωματείου.
Η σημερινή κατάσταση με τα 6 σωματεία, βολεύει μόνο την εργοδοσία. Με τη συνέχιση της σημερινής κατάστασης, ο ΣΕΤΑΠ θα καταλήξει να είναι ένα ακόμα σωματείο στο χώρο της Πειραιώς, που θα ασχολείται κυρίως με τα ειδικά ζητήματα των προερχόμενων από την ΑΤΕ.
Οι ευθύνες για τη σημερινή πολυδιάσπαση μοιράζονται σε όλους τους συλλόγους. Τη μεγαλύτερη έχει σίγουρα η ηγεσία του ΣΕΤΠ, που παίζοντας το παιχνίδι της εργοδοσίας και όντας πλέον ο αντιπροσωπευτικός σύλλογος στο χώρο δεν επιθυμεί καμία περαιτέρω ενοποίηση. Ευθύνες έχει και ο ΣΕΥΤΠΕ ο οποίος εστιάζει στο πώς με οποιονδήποτε τρόπο θα πάρει μέλη από τους άλλους συλλόγους χωρίς να  ανταποκρίνεται στα καλέσματα επί της ουσίας συζήτησης με διάφορες προφάσεις.  Ευθύνες έχει όμως και η ηγεσία του συλλόγου της πρώην ΕΤΒΑ, που δεν θέλει ενοποίηση για να μην μοιραστούν τις κατασκηνώσεις του συλλόγου με τους υπόλοιπους εργαζόμενους, η ηγεσία του «Ενωτικού» (πρώην Μακεδονίας – Θράκης), που αυταπατάται ότι μπορεί ένας μικρός σύλλογος να προστατεύσει από μόνος του τα μέλη του και τη σύμβασή τους, αλλά και οι άλλοι σύλλογοι που δεν έχουν καταφέρει να συνεννοηθούν.
Ευθύνες έχει όμως και ο ΣΕΤΑΠ. Κι αυτό γιατί δεν έκανε ότι μπορούσε στην κατεύθυνση της ενοποίησης, με σημείο καμπής τη λανθασμένη απόφαση της συνέλευσης του 2014.
Τελικά, η απόφαση διορθώθηκε με πρόσφατη απόφαση του Δ.Σ., αφού όμως είχε χαθεί πολύτιμος χρόνος. Παρά την αλλαγή της λανθασμένης απόφασης της συνέλευσης του 2014, ο ΣΕΤΑΠ δεν επανήλθε με κάλεσμα και δεν κίνησε τη διαδικασία από τα κάτω με υπογραφές από τους συναδέλφους.


Δεν αγνοούμε ότι οι ενοποιήσεις σωματείων στον τραπεζικό χώρο, οδηγούν σε λιγότερες θέσεις αποσπασμένων συνδικαλιστών. Αν π.χ. ενοποιηθούν 2 σωματεία αυτό σημαίνει μία απόσπαση λιγότερη, αν ενοποιηθούν 3 σωματεία, θα έχουμε 2 λιγότερες αποσπάσεις κ.ο.κ. Αυτό ίσως εξηγεί την απροθυμία των διοικήσεων μικρών και μικροσκοπικών σωματείων να προχωρήσουν σε ενοποιήσεις. Ίσως όμως, εξηγεί και την απροθυμία των καρεκλοκένταυρων του ΣΕΤΑΠ, να κινηθούν σε αυτήν την κατεύθυνση. Η σύμπλευση ΔΗΣΥΕ-ΔΑΚΕ και ΕΣΑΚ στη συνέλευση για το καταστατικό, προκειμένου να μην φτάσει σε πανελλαδική ψηφοφορία η πρότασή μας για περιορισμό των πολύχρονων αποσπάσεων, είναι ενδεικτική.


Δεν θέλουμε άλλο ένα σωματείο,
αλλά ένα άλλο σωματείο ταξικό, σωματείο μαζικής συσπείρωσης και μαχητικής δράσης στα χέρια των εργαζομένων
 Απέναντι στην επίθεση που δεχόμαστε, χρειαζόμαστε ένα ισχυρό σωματείο και ισχυρό είναι το σωματείο που τα μέλη του είναι ενεργά. Οι καταγγελίες στην επιθεώρηση εργασίας για τις παραβιάσεις της Τράπεζας είναι το ελάχιστο που μπορεί να γίνει - και από την πλευρά μας κάναμε δεκάδες τέτοιες, για όσα καταστήματα ενημερωθήκαμε ότι παραβίαζαν το ωράριο ή άλλες πλευρές της εργατικής νομοθεσίας. Κυρίως, χρειαζόμαστε την ενεργή αντίσταση των συναδέλφων. Τα παραδείγματα όπου συνάδελφοι αντέδρασαν, δείχνουν ότι η αντίσταση φέρνει αποτέλεσμα. Χρειαζόμαστε ένα σωματείο που να βρίσκεται δίπλα στο συνάδελφο, σε κάθε περίπτωση.
Δεν χρειαζόμαστε ένα σωματείο – και γενικότερα ένα συνδικαλιστικό κίνημα – που κινείται στη λογική των εξαιρέσεων και διαπνέεται από συντεχνιακό πνεύμα. Τέτοιο σωματείο γνωρίσαμε την περίοδο πριν το 2013, με τις παρασκηνιακές συνομιλίες, τις συμφωνίες στους διαδρόμους, το μηχανισμό των ρουσφετιών που διασπούσε τους συναδέλφους και δρούσε διαλυτικά για το σύλλογο. Αυτό το σωματείο αποδείχτηκε πολύ λίγο στο να προασπίσει τα δικαιώματά μας.
Χρειαζόμαστε ένα σωματείο :
Που θα αποφασίζει και θα δρα με βάση τις ανάγκες των εργαζομένων και όχι τα πρέπει της εργοδοσίας και τα εφικτά.
Που θα στηρίζεται στην αμεσοδημοκρατική λειτουργία στη βάση από τους ίδιους τους εργαζόμενους μακριά από λογικές ανάθεσης και εκπροσώπησης.
Που θα αγκαλιάζει όλους τους εργαζόμενους στην τράπεζα ανεξάρτητα από σχέση εργασίας.
Που θα μάχεται τον εργοδοτικό και  κυβερνητικό συνδικαλισμό και θα συντονίζεται με κάθε αγωνιστικό σωματείο
Που θα εκφράζει την αλληλεγγύη του σε κάθε εργαζόμενο, άνεργο, οικονομικό ή πολιτικό πρόσφυγα.
 Δεν χρειαζόμαστε συνδικαλιστικές ηγεσίες, που αποτελούν το μακρύ χέρι των αφεντικών στις συνδικαλιστικές οργανώσεις,
Δεν χρειαζόμαστε σωματείο που θα υποτάσσεται στις ξεπουλημένες και προδοτικές για τα συμφέροντα των εργαζομένων ηγεσίες της ΟΤΟΕ και YES-ΕΕ. Τις ηγεσίες των πανάκριβων συνεδρίων σε χλιδάτα ξενοδοχεία μακριά από τους εργαζόμενους.
  Κι αυτό, ιδιαίτερα σήμερα σε μια περίοδο που οι επιχειρησιακές συμβάσεις υπερισχύουν των κλαδικών και θα πρέπει να περιμένουμε επίθεση της εργοδοσίας που θα περάσει μέσα από τις επιχειρησιακές συμβάσεις σε κάθε τράπεζα, μετά την ολοκλήρωση των αλλαγών στα Δ.Σ. των τραπεζών τον Ιούνιο.
Έχει σημασία λοιπόν, ποιο είναι το αντιπροσωπευτικό σωματείο σε κάθε χώρο και ποια η κατεύθυνσή του. Και σήμερα, αντιπροσωπευτικό σωματείο στην τράπεζα είναι ο ΣΕΤΠ, στον οποίο κυριαρχούν δυνάμεις που είχαν και έχουν παραδώσει τους εργαζόμενους χειροπόδαρα δεμένους στην εργοδοσία, χωρίς ούτε τη στοιχειώδη αντίσταση. Είναι χαρακτηριστική η ΕΣΣΕ που υπέγραψαν, η στήριξη που προσφέρουν στην τράπεζα.
 Σε αυτή την κατεύθυνση οι δυνάμεις και οι αγωνιστές που αγωνιούν για τη σημερινή κατάσταση τόσο στο ΣΕΤΑΠ όσο και συνολικότερα, οφείλουν να δράσουν όχι μόνο για την αλλαγή των συσχετισμών αλλά για την ουσιαστική υπέρβαση των σημερινών εκφυλιστικών καταστάσεων που κυριαρχούν στο συνδικαλιστικό κίνημα γενικότερα.
Όλοι όσοι πραγματικά πιστεύουν ότι σημαία μας είναι οι σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, οφείλουν να συμβάλλουν στην προσπάθεια της εργατικής αντίστασης με αποφασιστικούς, μαζικούς και ανατρεπτικούς αγώνες μέχρι τη νίκη.
Σήμερα που μεγάλα τμήματα εργαζόμενων αντιλαμβάνονται το ρόλο των «ΓΣΕΕ και ΣΙΑ», επείγει να εμφανιστεί δυναμικά, μια νέα αγωνιστική ταξική ενότητα. Για να δοθεί μια αδιάλλακτη μάχη ενάντια στην πολιτική κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ και να ηττηθεί η κυβέρνηση και όλο το μαύρο μπλοκ ΝΔ – ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ – ΧΑ-ΛΕΒΕΝΤΗΣ.
 Σαν Αγωνιστική Πρωτοβουλία, όλο το προηγούμενη διάστημα προσπαθήσαμε με τη δράση μας και τις πρωτοβουλίες μας να συμβάλλουμε σε αυτή την κατεύθυνση.
 Από την επόμενη μέρα των τελευταίων εκλογών καταθέσαμε πρόταση αγωνιστικής συγκρότησης του προεδρείου του ΣΕΤΑΠ. Συσπείρωση και ΕΣΑΚ απέρριψαν την πρότασή μας και αποδέχθηκαν την ψήφο ανοχής της ΔΗΣΥΕ δεσμευόμενες στο μοίρασμα των αποσπάσεων που ζήτησε.  
 Στο θέμα των οικονομικών του ΣΕΤΑΠ υποστηρίξαμε την άποψη ότι οι εκλεγμένοι και ιδιαίτερα οι αποσπασμένοι πρέπει να εναλλάσσονται ενάντια στη λογική των κατ’ επάγγελμα συνδικαλιστών. Υποστηρίξαμε τη μείωση των οικονομικών δαπανών για τους εκλεγμένους – αποσπασμένους αντιλαμβανόμενοι το σωματείο σαν μια συλλογικότητα και όχι σαν επιχείρηση. Δεχθήκαμε λυσσαλέα επίθεση από ΔΗΣΥΕ – ΔΑΚΕ γιατί τους θίξαμε τα ιερά και όσια. Όμως η πρόταση για εναλλαγή δεν ψηφίστηκε τελικά  ούτε από Συσπείρωση – ΕΣΑΚ .
 Όταν την περίοδο του δημοψηφίσματος ζητήσαμε από το ΔΣ να τοποθετηθεί ξεκάθαρα ΔΗΣΥΕ – ΔΑΚΕ – ΕΣΑΚ προτίμησαν να μην παρθεί καμιά απόφαση.
 Στην καταστατική συνέλευση ΔΗΣΥΕ – ΔΑΚΕ – ΕΣΑΚ ένωσαν τις δυνάμεις τους για να διαφυλάξουν τα ιερά και όσια του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού (αποσπάσεις)  αποφασίζοντας με 34 ψήφους να μην τεθούν σε πανελλαδική ψηφοφορία οι προτάσεις μας.
 Σε κάθε ευκαιρία θέταμε το θέμα συντονισμού με τους υπόλοιπους εργαζόμενους στις τράπεζες και με κάθε σωματείο που βρισκόταν σε αγωνιστική δράση.
Τα  συμφέροντα των εργαζόμενων μπροστά και πάνω από τα κέρδη και την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.
Στη ΓΣ της 16/04/2016 ψηφίζουμε για τα πεπραγμένα και αποφασίζουμε για τη δράση του συλλόγου από δω και πέρα.
Καταψηφίζουμε τον απολογισμό γιατί θέλουμε ένα άλλο σωματείο που θα βάζει μπροστά τα εργατικά συμφέροντα, την αλληλεγγύη και το συντονισμό με τους υπόλοιπους εργαζόμενους και αυτό δε θα μένει μόνο στα λόγια αλλά θα αντικατοπτρίζεται σε όλες τις πλευρές δράσης και λειτουργίας του.
Προτείνουμε το παρακάτω πλαίσιο – πρόγραμμα δράσης  
Πρωτοβουλία του ΣΕΤΑΠ άμεσα για συντονισμό με όσα σωματεία εξαγγείλουν άμεσες αγωνιστικές κινητοποιήσεις για να μη φτάσει στη βουλή το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο. Συμμετέχουμε στη νέα συνέλευση αγώνα την Τρίτη 19/4 της Πρωτοβουλίας Πρωτοβάθμιων Σωματείων με σχεδιασμό που να περιλαμβάνει καταλήψεις κυβερνητικών κτηρίων και συλλαλητήριο 48ωρη απεργία 20-21 Απρίλη  και κλιμάκωση με απεργία μάχης με παράλληλες δυναμικές ενέργειες, αν το νομοσχέδιο κατατεθεί.
            Να ανοίξει το θέμα της επιχειρησιακής σύμβασης με στόχο αυξήσεις των μισθών, κατάργηση των αστερίσκων «οικειοθελής παροχή», οργανισμό, τήρηση ωραρίου, ρήτρα μη απολύσεων με απεύθυνση σε όλους τους εργαζόμενους
Πρωτοβουλία για ενοποίηση που να απευθύνεται σε όλους τους εργαζόμενους της Πειραιώς και ενοποίηση με όποιο σωματείο συμφωνήσει.
Παλεύουμε για :
Ανατροπή της αντιλαϊκής επίθεσης κυβέρνησης – κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ. Κατάργηση παλιών και νέων μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων και των αντιδραστικών «μεταρρυθμίσεων» του κεφαλαίου.
 Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Να καταργηθούν όλοι οι νόμοι της ελαστικής εργασίας.
Να μην περάσουν τα βάρβαρα μέτρα του 3ου μνημονίου για το ασφαλιστικό. Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων. Να επιστραφούν άμεσα όλα τα δις ευρώ που κλάπηκαν από τα ασφαλιστικά ταμεία. Σύνταξη στα 58 για τους άνδρες και στα 55 για τις γυναίκες και με 30 χρόνια δουλειάς, χωρίς όριο ηλικίας. Αποκλειστικά δημόσια, καθολική και υποχρεωτική κοινωνική ασφάλιση. Καταβολή των οφειλών του κράτους και της εργοδοσίας.
Δημοκρατία και ελεύθερος συνδικαλισμός στους χώρους δουλειάς, ενάντια στον εργοδοτικό δεσποτισμό και την απόλυτη εξουσία του κεφαλαίου. Κατάργηση όλης της λεγόμενης «αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας» και των νόμων που καταργούν στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα. Να μην περάσουν τα σχέδια για την «αναμόρφωση» των συνδικάτων, την κατάργηση των απεργιών, κ.λπ. Να καταδικαστούν οι φασίστες δολοφόνοι της Χρυσής Αυγής.
Να σταματήσει η συμμετοχή της Ελλάδας στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Διεθνιστική αλληλεγγύη με όλους τους λαούς. Έξοδος από το ΝΑΤΟ. Άσυλο και στέγη, στους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Κατάργηση του Δουβλίνου Ι και ΙΙ, του Ευρωστρατού, της Frontex, και των δυνάμεων ταχείας επέμβασης. Δικαίωμα στο άσυλο. Να γκρεμιστεί ο φράκτης στον Έβρο. Κανένα στρατόπεδο συγκέντρωσης. Κατάλληλα δημόσια κτίρια και δομές για την αξιοπρεπή στέγαση, περίθαλψη, σίτιση και δημόσια μέσα για τη μετακίνηση των προσφύγων. Ελεύθερη διέλευση των προσφύγων και μεταναστών.
Σύγκρουση με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, τον «μονόδρομο» της εκμετάλλευσης, την ΕΕ και το ΔΝΤ. Παύση πληρωμών και διαγραφή του χρέους. Έξοδο από την ευρωζώνη και την ΕΕ. Στο δρόμο για μια κοινωνία με τους εργαζόμενους στο τιμόνι της οικονομίας και της εξουσίας, χωρίς φτώχεια, εκμετάλλευση, πολέμους και βαρβαρότητα.

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ
(ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ – ΠΕΙΡΑΙΩΣ)
www.apeate.gr, Τηλ. 210/3644906, 6944/723483, 6972/416325

Τετάρτη 20 Απριλίου 2016

Νέα ανακοίνωση για επιχειρησιακή σύμβαση από Πρωτοβουλία Εργαζομένων Τρ. Αττικής



 ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΕ ΜΙΑ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΟΠΟΥ ΔΕ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ 

Από κάποιους μπορεί να θεωρηθεί σαν απρόσκλητη επίσκεψη σε εκδήλωση όπου δεν είμαστε καλεσμένοι. Ωστόσο, στις διαπραγματεύσεις για τη νέα επιχειρησιακή σύμβαση θα καθοριστεί εν πολλοίς το πώς θα ζούμε για τα επόμενα τρία χρόνια, ενώ οι συνέπειες της δε θα πάψουν να υφίστανται αυτόματα με το τέλος της τριετίας. Θεωρούμε λοιπόν ότι έχουμε το δικαίωμα να παρέμβουμε με προτάσεις για μια επιχειρησιακή σύμβαση που θα καλύπτει στα πλαίσια του εφικτού τις ανάγκες των εργαζομένων στη δεδομένη χρονική συγκυρία. Οι κύριοι άξονες εκτιμούμε ότι πρέπει να είναι η προστασία της εργασίας, του εισοδήματος και των εργασιακών σχέσεων.
Εκτός από τη συγκυρία, ωστόσο υπάρχουν και οι γνωστές μακροχρόνιες εκκρεμότητες (ΛΑΚ, οικοδομικός συνεταιρισμός) για τις οποίες πρέπει να δρομολογηθούν διαδικασίες επίλυσής τους βάσει των επανειλημμένων σχετικών αποφάσεων των Γενικών Συνελεύσεων.

Προστασία της εργασίας
Προφανώς το βασικό μέλημά μας ως εργαζόμενοι είναι η διασφάλιση των θέσεων εργασίας μας και αυτή οφείλει να είναι ο ακρογωνιαίος λίθος στη νέα σύμβαση. Μέλημα που δεν επιτυγχάνεται με τα άνευ ουσίας ευχολόγια της κλαδικής που εναποθέτουν την προστασία της εργασίας στη βούληση των δύο μερών. Όπως μας έδειξαν οι απολύσεις του περασμένου Οκτώβρη, η βούληση αυτή δε θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Η (κάθε) εργοδοσία, από τη στιγμή που διαθέτει ένα νομικό οπλοστάσιο, το οποίο συνεχώς ενισχύεται από τις μνημονιακές πολιτικές των τελευταίων χρόνων, δε θα διστάσει και να το χρησιμοποιήσει. Δε θα την εμποδίσουν προτροπές ηθικής και συναισθηματικής φύσης, παρά μόνο η δική μας πίεση στο να δεσμευτεί. Απαιτείται μια ξεκάθαρη και δεσμευτική ρήτρα προστασίας της εργασίας που θα βάζει κατηγορηματικά φραγμό σε αυθαίρετες απολύσεις.
Στο ίδιο πλαίσιο θα πρέπει να θιγούν ζητήματα που λειτουργούν υπονομευτικά για τις θέσεις εργασίας, όπως η επέκταση των ελαστικών μορφών εργασίας και η εξωτερίκευση τραπεζικών εργασιών, προτού βρεθούμε –και πάλι- μπροστά σε τετελεσμένα.

Προστασία του εισοδήματος
Δε θα ήταν και ιδιαίτερα πρωτότυπο να τονιστεί ότι η μεγάλη πλειοψηφία των συναδέλφων έχει υπερβεί προ πολλού τα όριά της και ότι κάθε περαιτέρω επιβάρυνση δημιουργεί πλέον πραγματικές δυσκολίες βιοπορισμού. Ως εκ τούτου δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση να μπούμε στη λογική της μείωσης των μισθών μέσα σε ένα γενικότερο πλαίσιο μείωσης του «λειτουργικού κόστους», για τον πολύ απλό λόγο ότι οι μισθοί αντιστοιχούν σε πραγματικούς ανθρώπους με πραγματικές ανάγκες που δε γίνεται να εξομοιώνονται με ντουβάρια και με αναλώσιμα μηχανών γραφείου.
Από εκεί και πέρα εκτός από την καθαρά «λογιστική» επιχειρηματολογία της αντίθεσής μας στις φημολογούμενες μειώσεις, υπάρχει και μια ακόμα πιο ουσιαστική όσον αφορά τις αρνητικές συνέπειες στην ίδια τη φύση της δουλειάς μας. Σύμφωνα με τις πληροφορίες λοιπόν στο στόχαστρο της Τράπεζας βρίσκονται αποκλειστικά οι συμβατικές αποδοχές και όχι οι άλλης μορφής εταιρικές παροχές (εταιρικές κάρτες, κινητά , αυτοκίνητα – ενίοτε διπλά-, λειτουργικά κτλ.), καθώς αυτές δεν επιβαρύνονται με εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές. Διακρίνουμε λοιπόν ότι δεν πρόκειται απλά για μια προσπάθεια εξοικονόμησης ενός συγκεκριμένου ποσού σε μια δεδομένη συγκυρία, αλλά για ευθεία επίθεση στο θεσμό του ενιαίου μισθολογίου –που κατακτήθηκε μετά από μια σκληρή απεργία 42 ημερών κι έκτοτε βρίσκεται πάντοτε στο στόχαστρο των τραπεζιτών- και που διασφαλίζει την τήρηση της στοιχειώδους αρχής ισονομίας «ίση αμοιβή για ίση εργασία». Αντί αυτού βλέπουμε να προκρίνονται οι εξατομικευμένες αμοιβές, που χορηγούνται κατά το δοκούν και αδιαφανώς, ανοίγουν την ψαλίδα στις απολαβές μεταξύ των εργαζομένων και συναρτώνται από την κατάληψη θέσεων, ωθώντας έτσι –και σε συνδυασμό με πρακτικές όπως οι ατομικοί στόχοι- τους εργαζόμενους στο μεταξύ τους ανταγωνισμό.

Προστασία των εργασιακών σχέσεων
Η νέα επιχειρησιακή σύμβαση θα πρέπει να απαντά και στη διαρκή πίεση για επιδείνωση των συνθηκών εργασίας, βάσει μιας λογικής που θέλει τους εργαζόμενους να μη νομιμοποιούνται να διεκδικούν κανένα άλλο δικαίωμα από τη στιγμή που τους δίνεται το «προνόμιο» να εργάζονται.
Είναι γεγονός ότι για σημαντικές πτυχές που αφορούν τις συνθήκες εργασίας μας (με βασικότερη π.χ. το ωράριο) υπάρχει μεν θεσμική κατοχύρωση, αλλά το πρόβλημα βρίσκεται στην εφαρμογή τους, καθώς στην πράξη οι σχετικές διατάξεις παραβιάζονται συστηματικά, με ευθύνη δυστυχώς και του Συνδικάτου που πολλές φορές κάνει τα στραβά μάτια «για το καλό της Τράπεζας». Αυτό επιβεβαιώνει απλώς τον κανόνα, ότι η βελτίωση των όρων της δουλειάς και της ζωής μας απαιτεί αγώνα στην καθημερινότητα από εμάς τους ίδιους και δεν μπορεί να έρθει ως αποτέλεσμα μιας στιγμιαίας ανάθεσης σε κάποιους «επαγγελματίες» εκπροσώπους.
Η νέα επιχειρησιακή σύμβαση θα πρέπει να εξασφαλίζει την τήρηση της εργατικής νομοθεσίας αναφορικά με τις άδειες, οι οποίες έχουμε δει ανάλογα με τις προτεραιότητες της Τράπεζας να προγραμματίζονται, να αναβάλλονται, να μεταφέρονται, να πληρώνονται (?), να παραγράφονται… Υπενθυμίζουμε και πάλι προς κάθε αρμόδιο ότι αναμένεται, εδώ και καιρό, η συμμόρφωση με το νόμο και τις συλλογικές συμβάσεις στη χορήγηση της γονικής άδειας, την οποία η Τράπεζα με καταχρηστικό τρόπο συναρτά από την οικογενειακή κατάσταση του δικαιούχου.
Θα πρέπει να βάζει φρένο στην παράνομη πρακτική των ατομικών στόχων που αυθαίρετα επιβάλλεται αυτή την περίοδο στην πώληση παρατραπεζικών προϊόντων. Αν η Τράπεζα εκτιμά ότι τα ασφαλιστήρια είναι πλέον σημαντικότερα από τις κλασικές τραπεζικές εργασίες, τότε ας συστήσει ξεχωριστά γραφεία ασφαλειών εντός των καταστημάτων με λειτουργούς επιφορτισμένους αποκλειστικά με το συγκεκριμένο αντικείμενο.


Υλοποίηση των αποφάσεων των Γενικών Συνελεύσεων
Το μακροβιότερο σχήμα Διοίκησης στην ιστορία της Τράπεζας έχει καταφέρει οι εκκρεμείς αντιδικίες της με τους εργαζόμενους να βρίσκονται στο ίδιο ακριβώς σημείο που ήταν έξι χρόνια πριν, όταν παράλαβε από την προηγούμενη Διοίκηση. Σε αυτό έχει συμβάλλει βέβαια και η χαρακτηριστική αδράνεια από πλευράς ηγεσίας του Συλλόγου που, μολονότι έχει στη διάθεσή της ομόφωνες σχεδόν αποφάσεις Γενικών Συνελεύσεων, φαίνεται απρόθυμη να κάνει το παραμικρό – εκτός βέβαια από το κομμάτι που αφορά τις εκταμιεύσεις από το ταμείο του ΛΑΚ για συμμετοχή του στην εκάστοτε ΑΜΚ. Εμείς σεβόμαστε τόσο τη διαδικασία όσο και τις αποφάσεις των Γ.Σ., οι οποίες είναι για εμάς δεσμευτικές ακόμα κι όταν δε συμφωνούν με τις δικές μας θέσεις. Οι μεθοδεύσεις για την απόσπαση της συναίνεσης και η κατά το δοκούν εφαρμογή των αποφάσεων μπορεί να είναι χρήσιμες προσωρινά για κάποιους, στην πράξη όμως απαξιώνουν το συλλογικό μας όργανο κι αυτό σε βάθος χρόνου το βρίσκουμε αναπόφευκτα μπροστά μας. 

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ
ΑΞΙΟΠΡΕΠΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΩΡΑ
ΜΕ ΓΝΩΜΟΝΑ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΑΝΑΓΚΕΣ

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΑΤΤΙΚΗΣ

Δευτέρα 18 Απριλίου 2016

Ανακοίνωση της Πρωτοβουλίας Εργαζομένων Τρ. Αττικής για την επιχειρησιακή σύμβαση



Μειώσεις μισθών μετά από «σκληρή διαπραγμάτευση»; 

Το σκηνικό έχει γίνει πια γνώριμο.
Σ’ ολόκληρη τη χώρα, από διαρροές (ή «άτυπες ενημερώσεις») μαθαίνουμε τις παράλογες απαιτήσεις των κακών ξένων δανειστών που προκαλούν τον πανικό. Οι (εκάστοτε) εκπρόσωποί μας δίνουν «σκληρές μάχες» στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων, για να καταλήξουν την ύστατη ώρα σε μια συμφωνία επώδυνη μεν, που ωστόσο αποτρέπει τα φημολογούμενα χειρότερα. Η συμφωνία έρχεται προς ψήφιση στη βουλή όπου ο (εκάστοτε) κυβερνητικός λόχος την υπερψηφίζει «με βαριά καρδιά». Εμείς οι υπόλοιποι, καλούμαστε να ματώσουμε και πάλι, οφείλουμε όμως να νιώθουμε ανακουφισμένοι επειδή αποφεύχθηκε το grexit.
Στην Τράπεζα, που αποτελεί μια μικρογραφία της κοινωνίας, όσα ισχύουν εκεί έξω αναπόφευκτα σε ένα βαθμό αναπαράγονται και σ’ αυτήν. Έτσι λοιπόν οι αντίστοιχοι παράγοντες εξουσίας χρησιμοποιούν ανάλογες πρακτικές για να προκαλέσουν παρόμοια αποτελέσματα. Οι τελευταίες εξελίξεις όσον αφορά τη νέα επιχειρησιακή σύμβαση επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Με δεδομένη τη λήξη ισχύος της προηγούμενης επιχειρησιακής σύμβασης την 31-12-2015, τη σύμπτωση της ημερομηνίας λήξης της με την αντίστοιχη της κλαδικής και την περιορισμένη διάρκεια της μετενέργειας αυτών, από πλευράς μας είχαμε θέσει το ζήτημα της προετοιμασίας για την ανανέωσή της μερικούς μήνες πριν από τη λήξη της. Κάθε συζήτηση όμως κόπηκε εν τη γενέσει της από το προεδρείο του ΣΥΤΑ χαρακτηριζόμενη «πρόωρη». Το γεγονός ότι οι επιχειρησιακές συμβάσεις (οφείλουν να) έπονται της κλαδικής φυσικά και αναγνωρίζεται από όλους. Θα έπρεπε να είχε υπάρξει έγκαιρα μια συμφωνία παράτασης της επιχειρησιακής, ώστε να συζητηθεί μετά την κλαδική. Το αδελφό σωματείο της ΕΤΕ π.χ. ήδη από τον Ιανουάριο είχε εξασφαλίσει μια εξάμηνη παράταση της αντίστοιχης ΕΣΣΕ.
Η πρώτη σχετική αναφορά από πλευράς διοίκησης του ΣΥΤΑ έγινε στην τακτική συνεδρίαση του Δ.Σ. για το μήνα Φεβρουάριο και αφορούσε -αποκλειστικά και μόνο- τη δημιουργία μιας «οικονομοτεχνικής επιτροπής» που θα κατέγραφε και θα κωδικοποιούσε τα περιεχόμενα όλων των προηγούμενων συμβάσεων. Στην πράξη αποδείχτηκε ότι η σκοπιμότητα της επιτροπής αυτής ήταν αντίστοιχη με αυτή των διαβόητων «αναλογιστικών μελετών» για τα ασφαλιστικά ταμεία – δηλαδή η δημιουργία ενός προκατασκευασμένου μοντέλου που έρχεται να καλύψει ειλημμένες πολιτικές, στην ουσία, αποφάσεις.
Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα στην επόμενη τακτική συνεδρίαση που δεν έγινε παρά την 23ης Μαρτίου (μία μόλις εβδομάδα πριν τη λήξη και της μετενέργειας), όπου για πρώτη φορά έγινε αναφορά και στο πιθανό περιεχόμενο της νέας επιχειρησιακής σύμβασης. Εκεί λοιπόν ενημερωθήκαμε για την πρόθεση της Διοίκησης να επιβάλλει νέες μειώσεις στο προερχόμενο από επιχειρησιακές συμβάσεις μέρος του μισθού μας και μάλιστα τέτοιου ύψους που θα ανατρέπουν πλήρως το «κοινωνικοοικονομικό μας στάτους» (κατά την ορολογία του προεδρείου του ΣΥΤΑ). Δε θα αναφερθούμε σε ακριβή ποσοστά, αφενός επειδή αυτά ποτέ δεν κατατέθηκαν ως επίσημες προτάσεις παρά μόνο ως προφορικές πληροφορίες και, αφετέρου επειδή η διαρροή τέτοιων τρομοκρατικών σεναρίων συμβάλλει ώστε να δημιουργηθεί το κλίμα που θα επιτρέψει οι όποιες επερχόμενες μειώσεις, εφόσον είναι τελικά κατά τι μικρότερες, να παρουσιαστούν σαν «επιτυχία» σε μια «σκληρή διαπραγμάτευση».
Το πλέον ανησυχητικό στη συνεδρίαση αυτή δεν είχε να κάνει τόσο με τις προθέσεις της Διοίκησης, όσο με το γεγονός ότι, πίσω από τις συνήθεις κορώνες περί «αγωνιστικής εγρήγορσης» κλπ, άρχισε να γίνεται κι ένα ιδιότυπο «μασάζ» προκειμένου να εμπεδωθεί το αναπόφευκτο των αρνητικών για εμάς εξελίξεων και το ανώφελο της όποιας αντίδρασης.
«Παίρνουμε περισσότερα από ό,τι οι εργαζόμενοι στις άλλες τράπεζες», «πρέπει να εκλογικευτεί το μισθολογικό κόστος», «υπάρχουν ανισότητες μεταξύ δικτύου και διοίκησης» κ.α. Εν ολίγοις, τα γνωστά μπαγιάτικα εργοδοτικά ιδεολογήματα που ξαναζεστάθηκαν για να μας σερβιριστούν ως συνδικαλιστικά επιχειρήματα.
H δική μας πρόταση αφορούσε τη διενέργεια έκτακτης Γενικής Συνέλευσης ή/και σύγκλιση συμβουλίου κατ/των καθώς, για ένα τέτοιας σημασίας ζήτημα, θα έπρεπε να υπάρξει πλήρης ενημέρωση των εργαζόμενων για τις εξελίξεις προκειμένου να είναι οι ίδιοι/ες που θα λάβουν τις όποιες αποφάσεις και θα καθορίσουν τις όποιες δράσεις. Η σχετική πρόταση (όπως άλλωστε και κάθε ανάλογη στο παρελθόν) απορρίφθηκε με συνοπτικές διαδικασίες, μια και η διοίκηση του συλλόγου αντιλαμβάνεται τον εαυτό της σαν μια φωτισμένη πρωτοπορία που μπορεί να λειτουργεί από μόνη της εξ ονόματος των εργαζόμενων, χωρίς να έχει ανάγκη τη γνώμη τους παρά μόνο την ψήφο τους ανά τριετία.
Η συνάντηση της 28-03 με τον Πρόεδρο και το Διευθύνοντα Σύμβουλο της Τράπεζας δεν ήρθε να προσφέρει κάτι νέο. Δεν έγινε άλλωστε και κάποια εμβάθυνση σε αυτά καθαυτά τα ζητήματα που άπτονται της επιχειρησιακής σύμβασης. Το πλαίσιο ωστόσο επιβεβαιώθηκε εκ νέου. Μας είπαν λοιπόν ότι, μολονότι η Τράπεζα ανακεφαλαιοποιήθηκε επιτυχώς και οι δείκτες της είναι παραπάνω από ικανοποιητικοί, υπάρχει ανάγκη μείωσης του λειτουργικού (βλέπε μισθολογικού) κόστους. Παρουσιάστηκαν επίσης κάποιοι άλλοι περίεργοι δείκτες που καταδεικνύουν –κατά τη Διοίκηση- τη χαμηλή αποδοτικότητά μας. Από τον (έμπειρο συνδικαλιστή εξάλλου) Πρόεδρο της Τράπεζας πήραμε κάποια λόγια συμπάθειας και την αποποίηση από πλευράς του κάθε πρόθεσης για περαιτέρω μειώσεις πλην όμως, όπως θα έλεγε κι ο Πόντιος Πιλάτος, αυτό δεν είναι απόφαση της Διοίκησης αλλά άνωθεν επιβαλλόμενη ντιρεκτίβα, βάσει του εγκεκριμένου σχεδίου αναδιάρθρωσης, και ως εκ τούτου αποτελεί μονόδρομο. Άλλο ένα μνημόνιο…
 Η έκτακτη συνεδρίαση του ΔΣ του ΣΥΤΑ της επόμενης ημέρας ήρθε να επιβεβαιώσει τις χειρότερες υποψίες. Με εκπροσώπους (υποτίθεται) των εργαζομένων να ξεπερνούν σε ζήλο και τους πιο αδιάλλακτους εργοδότες και να αναπαράγουν πλέον ανοιχτά στο σύνολό της την αντεργατική προπαγάνδα. Γιατί πως αλλιώς μπορούν να χαρακτηριστούν απόψεις που θέλουν το μεγάλο μισθολογικό κόστος να αποτελεί τροχοπέδη για την ανάπτυξη της Τράπεζας, που θεωρούν ως ύψιστη προτεραιότητα την αύξηση της κερδοφορίας της επιχείρησης σε βάρος του εργατικού μισθού, που θεωρούν ως δικαιοσύνη την εξίσωση των αμοιβών προς τα κάτω; Αν δε αυτά συνδυαστούν με την εκ των προτέρων απόρριψη κάθε αγωνιστικής κινητοποίησης, η οποία παρουσιαζόταν περίπου σαν αυτοκτονία από μέρους μας, τότε εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι η κατάληξη (και αυτής) της διαπραγμάτευσης είναι προδιαγεγραμμένη. Όταν δε η καθυστερημένη ανταπόκριση της Διοίκησης σε μια ανειλημμένη συμβατική της υποχρέωση (όπως η καταβολή του επιδόματος του άρθρου 10) αποτελεί αντικείμενο πανηγυρισμού και παρουσιάζεται σαν ένδειξη σύγκλισης μεταξύ των «κοινωνικών εταίρων» είναι πλέον σαφές ότι ο πήχης των διεκδικήσεων βρίσκεται πολύ χαμηλά.
Έκτοτε, για την πορεία των διαπραγματεύσεων έχει πέσει «σιγή ασυρμάτου». Κάποιοι μπορεί να πιστεύουν ότι στο διάστημα αυτό γίνεται μια «σκληρή διαπραγμάτευση» (όπως αντίστοιχα κάποιοι μπορεί να πιστεύουν η κυβέρνηση αγωνίζεται νυχθημερόν να σώσει μισθούς και συντάξεις). Δεδομένου ωστόσο ότι επί της ουσίας δεν υπάρχει καμία διαφωνία ως προς τη βασική επιδίωξη (τη μείωση του «μισθολογικού κόστους» χάριν της «ανταγωνιστικότητας»), τότε η όποια διαπραγμάτευση δεν αποτελεί παρά μια προσπάθεια επικοινωνιακής διαχείρισης, προκειμένου η δυσμενής μεταβολή των μισθολογικών απολαβών και των εργασιακών σχέσεων να γίνει με τρόπο και σε χρόνο που θα προκαλέσει τις λιγότερες δυνατές αναταράξεις. Κι εδώ η τακτική της κυβέρνησης που προσανατολίζεται στο να περάσει το νέο πακέτο μέτρων λίγο πριν από την πασχαλινή αργία (την οποία πρόκειται να μεγαλώσει κατά μία ημέρα με τη μεταφορά του εορτασμού της πρωτομαγιάς) δείχνει να αποτελεί οδηγό. Μια ταυτόχρονη συμφωνία για νέα συλλογική σύμβαση με επαχθείς για τους εργαζόμενους όρους θα αναδειχθεί πολύ λιγότερο μέσα στο γενικό ορυμαγδό, επιτρέποντας παράλληλα στους εκπροσώπους μας να καλυφθούν πίσω από ανέξοδες φραστικές (και μόνο) αντικυβερνητικές κορώνες. Εάν επίσης η όποια συμφωνία έρθει προς ψήφιση από το Δ.Σ. του ΣΥΤΑ λίγα 24ωρα πριν από την εκπνοή και της μηνιαίας παράτασης (όπως με τη διαδικασία του «κατεπείγοντος» περνάνε συνοπτικά από το κοινοβούλιο και οι αντίστοιχες συμφωνίες με τους δανειστές), ο εκβιασμός θα είναι ολοκληρωτικός. Ή αυτή τη σύμβαση ή καμία σύμβαση, take it or leave it.
Τέλος, για να βλέπουμε και τη μεγάλη εικόνα κι επειδή κάποιοι συνάδελφοι -καλόπιστα πιστεύουμε- εναποθέτουν τις ελπίδες τους στην ΟΤΟΕ και τη δυνατότητά της να δεσμεύσει τα πρωτοβάθμια σωματεία να μην υπογράψουν επιχειρησιακές με μειώσεις, εμείς δεν τρέφουμε την ίδια αυταπάτη. Η ηγεσία της ΟΤΟΕ δεν έχει όχι μόνο τη δυνατότητα αλλά πολύ περισσότερο ούτε και τη θέληση να πιέσει σε αυτή την κατεύθυνση. Είναι κεντρική επιλογή των τραπεζιτών αυτή τη φορά οι μειώσεις να μην περάσουν μέσω της κλαδικής σύμβασης (τις οποίες δύσκολα θα μπορούσε να σηκώσει η ΟΤΟΕ, ενώ και οι δυνατότητες αντίδρασης των τραπεζοϋπαλλήλων ενιαία ως κλάδος θα ήταν πολύ μεγαλύτερες), αλλά μέσω των επιμέρους επιχειρησιακών, όπου οι εργαζόμενοι μεμονωμένα ανά τράπεζα και έχοντας υποστεί όλη την προπαγάνδα επιχειρησιακού «πατριωτισμού» («εμείς που είμαστε καλύτερα και παίρνουμε περισσότερα από τους υπόλοιπους») έχουν σημαντικά λιγότερα περιθώρια. Οπότε το να αποτρέψουμε τις διαφαινόμενες αρνητικές εξελίξεις είναι στο δικό μας χέρι και μόνο…
protergat_logo_small

Πέμπτη 7 Απριλίου 2016

Ανακοίνωση για την κλαδική σύμβαση που υπέγραψαν ΟΤΟΕ και τραπεζίτες



Άνθρακες ο θησαυρός η νέα κλαδική σύμβαση της ΟΤΟΕ
Κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των τραπεζιτών

Για ακόμη μια φορά απογοήτευσε η ηγεσία της ΟΤΟΕ, αφού η κλαδική σύμβαση που υπέγραψε δεν καλύπτει ούτε στο ελάχιστο τις ανάγκες των εργαζόμενων, ενώ δεν διασφαλίζει τα εργασιακά μας δικαιώματα. Είναι μάλιστα προκλητικό να πανηγυρίζει, τη στιγμή που δεν πέτυχε ούτε τους κύριους στόχους που η ίδια είχε θέσει, δηλαδή  τη σταδιακή ανάκτηση των μισθολογικών απωλειών των τελευταίων χρόνων και την προστασία της απασχόλησης. Οι παρατάξεις που ψήφισαν την σύμβαση ουσιαστικά αποδέχονται όλο το μνημονιακό πλαίσιο των τελευταίων χρόνων για μείωση μισθών και ελευθερία απολύσεων.

  •  H σύμβαση δεν διασφαλίζει τους μισθούς μας, που απλά «δε μειώνονται», μέχρι να έρθουν οι καινούριες επιχειρησιακές, που ένας θεός ξέρει τι μας επιφυλάσσουν (πχ Τράπεζα Αττικής). Αντίθετα αφήνει κι ένα ολάνοιχτο παράθυρο στις ορέξεις των τραπεζιτών, αφού το 3ο τρίμηνο του 2018 θα επανεξετασθούν οι μισθοί μας βάσει κερδών ή ...απωλειών των τραπεζών. Για άλλη μια φορά, συνδέουν την κερδοφορία των τραπεζών με το δικό μας βαλάντιο, κάτι που όμως δεν γινόταν την περίοδο που οι τράπεζες είχαν τεράστια κέρδη. Τότε, τα κέρδη δεν τα μοιραστήκαμε, αντίθετα οι εργαζόμενοι έπαιρναν ψίχουλα, όμως σήμερα γίνεται αυτό ακριβώς που συμφέρει τους τραπεζίτες. Επίσης, το νέο φορολογικό νομοσχέδιο που συζητάει η κυβέρνηση, αν περάσει, αναμένεται να πλήξει ακόμα περισσότερο το εισόδημά μας. 
  •  Όσον αφορά την προστασία της απασχόλησης, παρέμεινε το ίδιο ευχολόγιο για τη «βούληση και των δύο πλευρών να μην χαθούν θέσεις εργασίας». Όταν η βούληση των τραπεζών τείνει για απολύσεις, τότε τι μέλλει γενέσθαι, συνάδελφοι της ΟΤΟΕ; Το ζήτημα αυτό, ότι δεν υπάρχει ρήτρα προστασίας της εργασίας μας, έχει ιδιαίτερη σημασία, τόσο ενόψει προγραμμάτων «Εθελούσιων Αποχωρήσεων» που αν δεν συμπληρωθεί ο απαιτούμενος αριθμός ενδέχεται να μην είναι εθελούσιες, όσο και σε περίπτωση που τα αποτελέσματα σε μια τράπεζα δεν είναι τα προβλεπόμενα. Πολύ περισσότερο ενόψει επερχόμενου νόμου που συζητούν Τρόικα και κυβέρνηση για εργασιακά και απελευθέρωση απολύσεων.
  •    Η ασαφής αναφορά σε συμπληρωματικό πρόγραμμα Υγείας, η μορφή του οποίου θα οριστικοποιηθεί αργότερα (ιδιωτικό ασφαλιστικό πρόγραμμα), δεν μας παραξενεύει που ήταν το πρώτο όπου συμφώνησαν οι τραπεζίτες. Η ΟΤΟΕ, αφού εγκατέλειψε τη θέση για Ενιαίο Ταμείο Υγείας Τραπεζοϋπαλλήλων, αφού δεν αμφισβητεί επί της ουσίας τη συνεχή υποβάθμιση της Δημόσιας Υγείας, τώρα έρχεται και προτείνει ένα θολό «συμπληρωματικό πρόγραμμα Υγείας», ενώ είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα σημαίνει επιπλέον επιβάρυνση όλων των συναδέλφων και ίσως γίνει αιτία να απαλλαχθούν οι τράπεζες από ανάλογα προγράμματα που παρέχουν με δική τους επιβάρυνση. Αν μάλιστα αυτό συνδυασθεί με προγράμματα υγείας και ασφαλιστήρια που προωθούν πολλοί Σύλλογοι, φωτογραφίζεται μια διαδικασία απαλλαγής των τραπεζών από υποχρεώσεις και ιδιωτικοποίησης της Υγείας. 
  •  Όσον αφορά τα δάνεια προσωπικού, όπου θα μπορούσαμε να είχαμε κερδίσει αρκετές θεσμικές διευκολύνσεις, όλα παραπέμφθηκαν στις επιχειρησιακές, όπου είναι άγνωστο αν θα αντιμετωπιστούν ευνοϊκά ή κατά το δοκούν του κάθε τραπεζίτη. Δεν υπήρξε στήριξη ούτε στους υπερχρεωμένους συναδέλφους, αφού τα ήδη προσφερόμενα προγράμματα (πχ.split) δε διευκολύνουν ιδιαίτερα, παρά διαιωνίζουν το πρόβλημα.  
  •    Στα μοναδικά θετικά σημεία είναι η αύξηση της γονικής άδειας κατά 2 ημέρες ανά παιδί και η επέκτασή της μέχρι τα 18 χρόνια του παιδιού (από τα 16), και οι προβλέψεις σχετικά με τους εργαζόμενους, γονείς ή συζύγους ΑΜΕΑ, που είναι σημαντικές προφανώς, αν και αφορούν ελάχιστους συναδέλφους. Βέβαια, είναι γνωστό σε όλους ότι σε πολλές περιπτώσεις οι τράπεζες δεν δίνουν όλες τις γονικές. Και η σωρευτική 9μηνη άδεια εγκυμοσύνης για τις μητέρες, παρότι είναι θετικό ότι υπάρχει αναφορά, δεν μπήκε με σαφές υποχρεωτικό τρόπο (όπως υπάρχει στην επιχειρησιακή σύμβαση της ΕΤΕ), και συχνά οι τραπεζίτες ασκούν έμμεση πίεση για να ακυρώνεται. Ήδη, υπάρχουν πολλές καταγγελίες για εκβιασμό συναδελφισσών σε κάποιες τράπεζες να επιστρέψουν στη δουλειά, και καταστρατήγηση του μειωμένου ωραρίου.  

Σίγουρα κάποιος μπορεί να πει πως «μέσα στη σημερινή συγκυρία, τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και πολύ χειρότερα». Αφήνοντας όμως για λίγο κατά μέρος την τρομολαγνεία και τον φόβο που προσπαθούν να επιβάλουν οι πλειοψηφούσες δυνάμεις, ας αναρωτηθούμε ψύχραιμα:

  •  Αν αυτό ήταν το αποτέλεσμα μιας διαπραγμάτευσης με συναντήσεις με τους τραπεζίτες, χωρίς καμιά κινητοποίηση της βάσης, κανέναν αγώνα, χωρίς ούτε μια μέρα απεργίας, τι θα μπορούσαν άραγε να πετύχουν οι τραπεζοϋπάλληλοι εάν διεκδικούσαν αποφασιστικά και μαχητικά την υπογραφή κλαδικής και επιχειρησιακών συμβάσεων κατά τη διάρκεια της προηγούμενης ανακεφαλαιοποίησης, εκεί όπου έστω και μια μέρα απεργίας θα μπορούσε να κάνει τους τραπεζίτες να χάσουν τον ύπνο τους? 
  •  Η μπάλα δυστυχώς έχει περάσει στις επικείμενες επιχειρησιακές, όσον αφορά τα κρίσιμα ζητήματα του κλάδου, που υπερισχύουν πλέον. Μια τέτοια λογική όχι μόνο δεν ενώνει και δεν συσπειρώνει τους συναδέλφους, αλλά τους αφήνει στο έλεος των τραπεζιτών. Το πιο σημαντικό είναι ότι η ΟΤΟΕ δεν κάνει καμιά προσπάθεια να συνδεθεί με τους αγώνες άλλων κλάδων αυτό το διάστημα της κρίσης, κι έτσι μας φέρνει αντιμέτωπους με τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Ό,τι θέλουμε για μας, το θέλουμε για όλους! 
  •  Σήμερα θα έπρεπε ενάντια στο ασφαλιστικό έκτρωμα που φέρνει η κυβέρνηση, η ΟΤΟΕ να συντονιστεί με αγωνιζόμενους κλάδους και να οργανώσει ένα δυναμικό αγώνα, αφού θίγονται συντριπτικά οι εργαζόμενοι στις τράπεζες. Αντίθετα, δεν έχει πάρει καμιά πρωτοβουλία και ακολουθεί το σχεδιασμό της απαξιωμένης ΓΣΕΕ.

ü Συγχρόνως σε όλο αυτό το αρνητικό πλαίσιο, παρατηρούμε την αμείωτη εκχώρηση τραπεζικών εργασιών σε «εξωτερικούς συνεργάτες» και την επέκταση του απαράδεκτου φαινομένου των επινοικιαζομένων, που εκτελούν καθαρά τραπεζικές εργασίες. Τι έκανε η ΟΤΟΕ ενάντια σε αυτές τις πρακτικές και όλες τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις που υπονομεύουν το κλάδο και τους μελλοντικούς όρους εργασίας μας; Ούτε καν το έθεσε προς διαβούλευση ….

Συνάδελφοι, συναδέλφισσες
Η Αγωνιστική Συνεργασία στην ΟΤΟΕ, και τον Γενάρη διαχώρισε τη θέση της απέναντι στο προτεινόμενο πλαίσιο, και στο τελευταίο Γενικό Συμβούλιο κατήγγειλε τη σύμβαση υποταγής και τη μεθόδευση. Αφού άφησαν να λήξει η σύμβαση και να βρεθούμε λίγο πριν τη λήξη της μετενέργειας, έκαναν μυστικές διαβουλεύσεις με τους τραπεζίτες και κατέληξαν στα ελάχιστα. Μια σύμβαση που βολεύει τους τραπεζίτες. Προτείναμε γενικές συνελεύσεις παντού, και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να αποφασίσουν την αγωνιστική διεκδίκηση μιας αξιοπρεπούς κλαδικής σύμβασης. Με αυξήσεις στους μισθούς, μείωση του χρόνου εργασίας, ρήτρα μη απολύσεων πραγματική, μια σύμβαση που να πιάνει όλους τους εργαζόμενους, κι όχι να αφήνει απέξω χιλιάδες συναδέλφους με ελαστικές εργασιακές σχέσεις.
Δεν μας προκαλεί εντύπωση ότι με την αποδοχή της σύμβασης, το μπλοκ ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-Εργοδοτικοί συνδικαλιστές έδειξαν συνέπεια στην γνωστή γραμμή «δεν αμφισβητούμε τα Μνημόνια και Μένουμε Ευρώπη πάση θυσία». Ούτε μας εκπλήσσει η στάση των συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ,  οι οποίοι συντάχθηκαν με την παραπάνω λογική. Μας δημιουργεί όμως εντύπωση η σύμβαση να υποστηρίζεται από συνδικαλιστές της ΛΑΕ, οι οποίοι στα λόγια καταφέρονται ενάντια στην ακολουθούμενη πολιτική των μνημονίων.
Εμείς γνωρίζουμε ότι τίποτα δεν πρόκειται να μας χαριστεί και ο μόνος τρόπος να έχουμε πραγματικές κατακτήσεις, ιδίως στη σημερινή ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου στον κόσμο της εργασίας, είναι η συγκρότηση ενός ταξικού εργατικού συνδικαλισμού, που με τη συσπείρωση, την οργάνωση, την αλληλεγγύη και τη μαχητικότητά του θα σηκώσει το γάντι και θα αρθεί στο ύψος των περιστάσεων.
 Αυτό το μέτωπο όμως δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να προκύψει μέσα από τον εργοδοτικό κρατικό συνδικαλισμό των ΠΑΣΚΕ ΔΑΚΕ και λοιπών κυβερνητικών, δεν μπορεί να γεννηθεί μέσα από τις διαπραγματεύσεις στα γραφεία και τους διαδρόμους, δεν μπορεί να ανασάνει μέσα στις γραφειοκρατικές ιεραρχικές δομές των οργάνων, όπως η ΟΤΟΕ και τα πρωτοβάθμια σωματεία στις τράπεζες. Μπορεί να προκύψει μόνο από την δραστηριοποίηση των συναδέλφων, την ενεργοποίηση των επιτροπών καταστημάτων, την σύγκλιση συνελεύσεων στους χώρους δουλειάς  και την οργάνωση για τη μάχη που είναι προ των πυλών: τον αγώνα για επιχειρησιακές συμβάσεις και τη μεγάλη μάχη του ασφαλιστικού που μας αφορά όλους!
Απρίλης 2016